Dennis Rijnvis



© Geert Snoeijer

Hoe vaak laat je de appreciatie 'weergaloos' los op een debutant? En hoe vaak gaat die sprakeloze waardering naar een jonge schrijver van eigen bodem?
Het overkwam De scriptor... toch een verwende lezeres!

Met Savelsbos heeft Dennis Rijnvis een veelomvattende roman geschreven die twaalfjarigen op een gruwelijke, onomkeerbare manier de volwassenheid instuurt. De schrijfhand van deze auteur is even subtiel als genadeloos.
En de confronterende spanning komt recht uit de ziel van de plotspelers.

 

 'Ik ben gefascineerd door bepaalde donkere tijden in de geschiedenis,

maar ook door de onaangepastheid van sommige mensen die in deze tijd leven.'
 

Voor Limburgers (zoals ikzelf) zijn de mergelgrotten bij Maastricht een bekend gegeven. Wat heeft jou (iemand uit Delft) aangezet om deze unieke setting te gebruiken voor Savelsbos? En heeft dat decor je de literaire mogelijkheden gebracht die je zocht?

De mergelgroeves heb ik vooral gekozen vanwege de duistere aantrekkingskracht. Ze bevinden zich vlakbij Maastricht en omliggende dorpen, maar zijn tegelijkertijd totaal van de buitenwereld afgesloten. Ik vond dat een mooi gegeven voor een spannende roman. De grotten zijn het decor voor de verdwijning van een jong meisje en dienen daarna als schuilplaats voor vier mannen die zich willen werken omdat ze hun hele leven de schuld van die gebeurtenis hebben gedragen.
 

Het gevoel van veiligheid maar ook het spanningsveld dat eigen is aan een vriendenclubje is een beproefd gegeven in de literatuur. Hoe groot was de uitdaging om daar iets origineels van te maken?

Ik ben behoorlijk blanco aan het boek begonnen en dicht bij mijn eigen gevoel gebleven. De gevoelens zijn ook deels gebaseerd op een eigen vriendengroep die ik van de basisschool tot in het studentenleven had, vandaar dat ze voor mij wel origineel aanvoelden.

Savelsbos © P&M Ridderhof

Juul, het meisje waar dit plot om draait, is een fijnzinnig, ontroerend personage. Waar komt zij vandaan?

Ze is denk ik een combinatie van verschillende vrouwen/meisjes die ik in mijn leven heb ontmoet. Het trekt me aan als mensen een beetje apart zijn, op een andere manier naar de wereld kijken, en vooral als ze daarbij toch iets zelfverzekerds hebben. Misschien omdat ik – zeker vroeger – zelf niet erg zeker van mijn zaak was.
 

Hoewel dit je debuut is, ben je de grote thema’s – lotsbestemming, schuld en boete, vriendschap en verraad, liefde en dood - niet uit de weg gegaan. Zijn dat onderwerpen die je sterk bezighouden?

Onbewust zal iedereen zich daar wel vragen over stellen, maar ik schrijf niet met bepaalde thema’s in mijn achterhoofd. Ik wilde vooral een spannend, meeslepend verhaal vertellen. En niet alleen een opeenvolging van spannende actiescenes, maar vooral ook met wat diepgang. Psychologische spanning is in mijn ogen veel sterker en blijft veel langer hangen, dan alleen de pure adrenaline van een vraag als: wie heeft het gedaan?


Je bent in termen van levenservaring nog vrij jong. Wat heeft jou de wijsheid gebracht die nodig is om een verhaal te vertellen dat zo naar de essentie van het bestaan gaat?

Geen idee. Ik ben wel iemand die veel nadenkt en piekert, maar het gaat me wat te ver om dat wijsheid te noemen. Het is in ieder geval niet zo dat ik veel heb meegemaakt in termen van grote tegenslag. Ik heb een erg gelukkige jeugd gehad waarin ik veel vrienden had. Wel had ik altijd het gevoel dat ik net iets anders was dan anderen, maar heeft niet iedereen dat? Dat is een stukje ego denk ik.
 

De cover van de eerste Cujo-editie

Je hebt onder meer een wetenschappelijke achtergrond. Wanneer en op welke manier is de literatuur in jouw leven gekomen?

Mijn ouders lazen veel, geen echte literatuur maar wel veel spanning en wat toegankelijker werk, bijvoorbeeld van Roald Dahl. Ik lag qua lezen iets voor op leeftijdsgenoten. Mijn moeder nam me ooit als 8-jarige mee naar de biblotheek waar ik Kruistocht in Spijkerbroek van Thea Beckman wilde lenen, maar de vrouw achter de balie vond dat ik daar te jong voor was. Dat maakte mij alleen maar nieuwsgieriger. Toen ik negen werd las ik Cujo van Stephen King, waar ik vreselijke nachtmerries van kreeg. Dus misschien had ze wel gelijk.


Leent die wetenschappelijke kennis zich ook tot literaire invalshoeken of settings?  

Dat zou kunnen. Ik speel met de gedachte om in mijn volgende boek iets van geschiedenis of wetenschappelijke ideeen te verweven.
 

Ik zou Savelsbos een existentiële roman willen noemen. Waarom heb je voor het etiket ‘literaire thriller’ gekozen?  

Dat heeft de uitgeverij gedaan. Ik zie het boek zelf als een spanningsgedreven roman. Bezwaar tegen de term thriller heb ik niet. Mensen die iets spannends willen lezen, zullen denk ik niet teleurgesteld zijn. Het bijvoeglijk naamwoord literair hebben we uiteindelijk laten vallen. Het is in mijn ogen een nodeloze en wat pretentieuze toevoeging die weinig zegt, want iedere thrillerschrijver noemt zijn werk tegenwoordig ‘literair’. Mijn boek is spannend, wat de lezer er verder van vindt moet hij of zij zelf bepalen. Existentiële roman klinkt goed, maar ook wat zwaar misschien. Ik hoop dat het vooral iets is wat veel verschillende mensen aanspreekt, het liefst wil een groot publiek bereiken, en dat publiek wat stof tot nadenken geven.
 

Kun je je voorstellen dat jouw literaire stem gedachten oproept aan Voskuils ‘Bij nader inzien’ en Donna Tartts ‘De verborgen geschiedenis’? Die associatie heeft trouwens niet enkel te maken met het mysterie van vriendschapsclubjes maar ook met de aard van beschouwen en zoiets als sfeer of toon.  

Dat vind ik een erg groot compliment. Ik houd er van om wat beschouwend te schrijven, om naast de spanning ook wat stof tot nadenken te bieden, overpeinzingen die de angst verder aanwakkeren en mensen doen inzien dat we in feite allemaal tot gruwelijke dingen in staat zijn als de omstandigheden ons daartoe verleiden. Maar het zou idioot zijn om mezelf nu al met hen te vergelijken, ik heb voorlopig nog geen boek verkocht. Terwijl ik dit schrijf wordt Savelsbos gedrukt. Aan de andere kant moet ik eerlijk zijn: het is wel mijn ambitie. Ik wil een groot en bekend schrijver worden van het niveau Donna Tart. Je kunt je doelen niet hoog genoeg stellen. En ergens heb ik ook wel een arrogant stemmetje in mezelf dat zegt: het is haalbaar, je kunt het.

 

Met dit boek heb je al zoveel op tafel gelegd - grote levensthema’s, stilistisch vakmanschap – dat je je als lezer kunt afvragen ‘Wat komt hierna?’ Weet jij dat?  

Ik heb veel nieuwe ideeën, ik ben gefascineerd door bepaalde donkere tijden in de geschiedenis, maar ook door de onaangepastheid van sommige mensen die in deze tijd leven. Klinkt allemaal wat cryptisch nog, maar dat zijn denk ik onderwerpen die mijn volgende boek zullen beheersen. Alhoewel ik ook graag nog eens een erg opbeurende roman zou willen schrijven. Maar misschien heb ik daarvoor een te verwrongen fantasie.

Lees hier de recensie van Savelsbos

De website van Dennis Rijnvis