23 mei 2012

Kevin Guilfoile


Niet elk goed boek vindt zijn weg naar de lezer. In 2006 werd 'Moordenaar zonder gezicht’, de eerste misdaadroman van Kevin Guilfoile, - onder de titel 'Des Duivels’ - uitgegeven in Nederland. Hij kreeg uitstekende recensies maar toch hapten de lezers niet toe. Intussen is het thrillerlandschap opengetrokken en zijn we bovendien vertrouwd geraakt met, bijvoorbeeld, stamcelonderzoek.
En dus kreeg 'Moordenaar zonder gezicht', een verhaal over de gevolgen van het klonen van een mens, in 2012 een nieuwe kans.

Tijdens het creatieve proces is het de auteur vooral te doen om karakters in een reageerbuisje te stoppen en dat te verhitten. De reacties die er dan ontstaan benieuwen evenzeer de schrijver als zijn publiek. Maar voor wie wat dieper wil graven, levert de man uit Chicago ook een ideeënwereld waaruit je eindeloos kunt putten.

Zijn tweede boek 'De duizend' verschijnt later dit jaar.


'Ik hou van de krachtige verteltraditie die in mijn Ierse familie
 van generatie op generatie is doorgegeven.'
Glenveagh, Ierland - © Scriptor
1. Het klonen van mensen is nog steeds een futuristisch idee... hoewel we intussen bekend zijn met therapeutisch klonen, stamcelbehandeling die dient om gedegenereerde cellen of organen te vervangen.
Vind je dat we nodig een debat moeten voeren over de ethische aspecten van DNA-onderzoek?

Het feit dat wij vaak later dan eigenlijk zou moeten, ethische debatten voeren, was één van de ideeën die ik wilde verkennen. Technologie is onvermijdelijk en ontwikkelt zich veel sneller dan filosofie. Als iets mogelijk is, dan zal er wel iemand zijn die het ook doet. Ik denk dat speculatieve fictie en science fiction nuttig kan zijn omdat die ethici en filosofen de kans geven de technologiecurve voor te blijven.
Het klonen van mensen is gelukkig héél erg moeilijk en ik denk dat geen enkele wetenschapper, zeker op dit moment niet, het lef heeft om het onvermijdelijke foutenparcours te doorlopen dat voorafgaat aan het succesvol klonen van een mens. Dat geeft ons de ruimte om het debat te voeren. Maar debatteren over de ethiek van stamcelonderzoek, zoals Amerikaanse politici vaak doen, is vreemd. Wij hebben altijd de verkeerde debatten en altijd komen ze te laat.

2. Ik denk dat jij geïnteresseerd bent in ethische kwesties in het algemeen. Klopt dat? De opportunistische privé-detectieve zegt: 'Informatie is neutraal' en 'Werktuigen hebben geen moreel besef.'

Geloof het of niet, er zijn veel mensen in de VS die niet inzien dat informatie neutraal is. In sommige delen van het land die gedomineerd worden door conservatieven is er de wijdverbreide overtuiging dat bepaalde onderwerpen – evolutietheorie, klimaatsverandering, sekuele opvoeding, het feit dat dinausauriërs en mensen niet op hetzelfde moment leefden – deel uitmaken van een groot liberaal complot. Dit heeft geleid tot een situatie – wellicht in alle politieke kampen - waarin bijna elk feit dat niet overeenstemt met iemands overtuiging gemakshalve genegeerd wordt. Dat is heel vreemd. Ethische discussies worden moeilijk wanneer de verschillende partijen het zelfs over de feiten oneens zijn, om nog te zwijgen over de interpretatie ervan.
En ethische kwesties zijn uiterst belangrijk. Misschien is het meest verbazingwekkende aan ons, mensen, dat we in staat zijn om beslissingen te kunnen nemen over ons mens zijn.


3. Morele waarden zijn strikter in de VS dan in Europa. Hoe radicaal zijn tegenstanders van vruchtbaarheidsklinieken in Amerika?

Hoewel er burgers zijn die het oneens zijn met bepaalde methoden om vruchtbaarheid te behandelen, denk ik niet dat er veel georganiseerd verzet is tegen vruchtbaarheidsklinieken. De echte ‘oorlog’ wordt rond de legalisering van abortus gevoerd en de meeste Amerikanen zouden vinden dat het debat over klonen in het boek lijkt op dat over abortus. Ik koos ervoor dat zo te doen, niet omdat ik commentaar wilde leveren op het abortusdebat maar opdat de lezers onmiddellijk de politieke context in het boek zouden begrijpen en tegen zichzelf zouden zeggen ‘Oh, ja, ik begrijp waarover dit gaat.' Dat bespaarde me een heleboel expliciete uitleg over de politieke situatie in het boek.


4. Als Justin drie jaar oud is, vloekt hij vrij vaak. Geloof jij meer in genetische invloed dan in omgevingsfactoren? Toen je het boek schreef in 2005 was je nog geen vader...

Dat is interessant! Ik vraag me af of dit een vertaalkwestie is. Als ik het me goed herinner is het vloeken van Justin als hij drie is, niet moedwillig. We lezen over een situatie waarin hij het woord ‘shit’ zegt, hiermee zijn vader napratend, niet beseffend wat hij zegt. Omdat hij geen slechte invloed op Justin wil hebben heeft de vader het ‘s anderendaags over ‘het s-word’. Justin herhaalt dat ook en laat het klinken als ‘ass-word’. Dat was bedoeld als grapje maar het is ook een verwijzing naar het thema ‘omgevingsfactoren versus genetische invloed’. Heeft Justin een ‘vloekgen’ geërfd of kopieert hij gewoon iets dat hij hoort van zijn vader?

De Engelstalige publicatie
Mijn eerste zoon werd geboren nadat ik Cast of Shadows geschreven had maar voor het gepubliceerd werd. Ik betwijfel of ik een roman over de dood van een kind zou hebben kunnen schrijven na zijn geboorte. Daar zou ik me ongemakkelijk bij hebben gevoeld. Ik denk dat het dan een ander boek zou zijn geworden.

5. Kleine Justin is hoogst intelligent en meer geïnteresseerd in ideeën dan in vriendjes van zijn leeftijd. Was jij ook zo'n kind?

Zeker niet op de manier van Justin. Hij is zijn leeftijd vooruit. Ik heb Justin niet gemodelleerd naar een echt kind maar naar het monster in Mary Shelley’s roman Frankenstein. Het monster van Frankenstein is veel intelligenter en bespraakter dan je zou verwachten van een gereanimeerd lijk en daarom is Justin stukken slimmer en taalvaardiger dan je zou verwachten van een 11-jarige.
Toen ik zijn leeftijd had was ik vooral geïnteresseerd in baseball en Spider Man-strips.
6. Je karakters - ook de meer rationele - lijken te worden gedreven door primaire motieven zoals hebzucht, nieuwsgierigheid, wraak, jaloezie, eigen belang... Is dat hoe jij kijkt naar mensen?

Interessant. Ik denk dat dat juist het soort drijfveren zijn die goeie fictie opleveren. Als de karakters in een boek NIET gedreven worden door irrationele emoties en egocentrisme, dan vermoed ik dat de lezer zich gemanipuleerd zou voelen. Ik veronderstel dat het mogelijk moet zijn een spannende thriller te schrijven over altruïsme maar ik zou niet weten hoe die eruit zou zien. Misschien heb je mij net een uitdaging bezorgd !


7. Pikken scholen jouw boeken op? Naast een boeiend verhaal bieden ze ook veel stof om over na te denken en te debatteren.

Ik ken verschillende universitaire opleidingen die Cast of Shadows behandelen-- meestal voor de cursus literatuur maar ook voor de lessen medische ethiek. Er zijn ook een aantal middelbare scholen die het op de zomerleeslijst geplaatst hebben. Dat zijn boeken die de scholieren geadviseerd worden te lezen tijdens de vakantie. Ik denk dat ik ook hoorde van een universitaire wiskundeklas waarvan de studenten The Thousand aangeraden werd.


8. Je volgende boek 'De duizend' begint ook met een ideeënwereld. Van daaruit ontvouwt zich het verhaal. Is dat de manier waarop je graag schrijft?


In zekere zin is dat zo. Ik ga uit van een aantal ideeën waarover ik wil schrijven en op een gegeven moment begin ik karakters te ontwikkelen maar die dingen scheid ik van elkaar. Dan breng ik de personages in contact met de ideeën en de combinaties die de interessantste probleemstelling of het boeiendste verhaal opleveren, behoud ik. De rest – zowel de ideeën als de karakters – sla ik op in een notitieboekje… om misschien te gebruiken in een volgend boek
Bij The Thousend begon ik met de belangstelling voor een bepaald tijdstip in de geschiedenis – meer dan 2000 jaar geleden – toen wiskunde, wetenschap, kunst en filosofie, muziek en religie allemaal deel uitmaakten van dezelfde discipline. Ik wilde dat oude concept naar een moderne omgeving overbrengen en plaatste daarna een zeer modern personage, iemand waar ik echt van ben gaan houden – Canada Gold – in het midden van dat alles om te zien welk soort vuurwerk dat gaf.


9. Denk je dat Europeanen anders dan Amerikanen naar 'Moordenaar zonder gezicht' kijken? Stellen zij bijvoorbeeld andere vragen als je hen ontmoet?

Dat is een uitstekende vraag. Cast of Shadows is in meer dan 20 talen verschenen en ik denk dat Europese lezers het veeleer bekijken als een roman ‘over Amerika’ dan Amerikaanse lezers. Cast of Shadows verkocht zeer goed in Turkije en toen ik de lezers daar sprak merkte ik dat het idee van ‘een radicale christenterrorist als boosdoener’ erg was blijven hangen. Ik denk dat zij de laatste tien jaar zoveel populaire Amerikaanse films en boeken zijn tegengekomen die altijd het woord ‘islam’ tussen ‘radicaal’ en ‘terrorist’ hebben geplaatst. Vandaar dat zij een zekere interesse hebben in een Amerikaanse roman die dat idee op z’n kop zet.
De VS kende natuurlijk al het radicale christenterrorisme lang voor de ‘War on terror’. Dat is een donker aspect van de Amerikaanse cultuur waarover een aantal mensen in Europa en elders niet vaak gehoord hebben. Of, tenminste, niet onlangs.


10. Hoofdpersonage David is geïnteresseerd in stamboomonderzoek. Jouw naam klinkt Iers. Wat weet je over je voorvaders? En leeft er nog een Ierse ziel in jou?

Tara, Ierland - © Scriptor
Ja, ik ben Iers (al denk ik dat de spelling van mijn naam verfranst is toen mijn voorvaders via Canada naar de VS immigreerden). Ik heb een sterke band met het Ierse volk. Ik bezoek Ierland heel graag. Ik hou van de krachtige verteltraditie die in mijn familie van generatie op generatie is doorgegeven. Ik woon in een stad – Chicago – met een grote Iers-Amerikaanse gemeenschap en ik zat op een universiteit met een Franse naam (Notre Dame) maar met sportteams die de bijnaam ‘The fighting Irish’ hebben. In Amerika - een land van immigranten – voelen de mensen zich sterk verbonden met het land van hun voorvaderen. Toch is er ook de gewoonte om oude tradities te veranderen in iets nieuws. Een Ierse Amerikaan zijn (of een Italiaanse of Nederlandse …) is dus een louter gevoelsmatige aangelegenheid. Als Ieren, bijvoorbeeld, naar de VS komen, dan kijken ze vaak verbaasd en geamuseerd naar de tradities die Amerikanen als ‘Iers’ bestempelen.

Maar dat betekent alleen dat er voor ons nog zoveel te ontdekken is en we nog van zoveel kunnen genieten als we de Atlantische Oceaan oversteken… en ‘the real thing’ bezoeken !

Geen opmerkingen:

Een reactie posten